PAŁAC
KAROLA
POZNAŃSKIEGO
Karol Poznański
 |
| Karol z Felicją z Osserów (1887) |
był trzecim synem Izraela Poznańskiego.
Z wykształcenia był doktorem chemii.
W 1891 r. został członkiem Rady Nadzorczej oraz dyrektorem Spółki Akcyjnej Wyrobów Bawełnianych I. K. Poznański.
W fabryce zajmował się stroną techniczną produkcji.
Od 1895 r. należał także do Rady Banku Dyskontowego
w Warszawie.
od 1920 roku był członkiem wspierającym Oddziału Łódzkiego Polskiego Towarzystwa Chemicznego,
zasiadał w komitecie synagogi reformowanej przy
al. Kościuszki,
był członkiem Towarzystwa Talmud Tora.
Zmarł w Łodzi,
pochowany został na cmentarzu przy ulicy Brackiej.
(1859-1928)
U zbiegu ulic Długiej (obecnie Gdańskiej) i Pasażu Schultza (obecnie 1 Maja),
wznieśli swój pałac Felicja (z Osserów) i Karol Poznańscy.
Jego budowa rozpoczęła się w 1900 r. wg projektu Adolfa Zelingsona, a zakończyła w 1909 r.
Jest najlepiej zachowanym pałacem rodziny Poznańskich.
Pałac ma charakter eklektyczny: łączy elementy włoskiego renesansu i baroku z m.in. motywami secesyjnymi.
Jest to budynek na planie podkowy, jednopiętrowy, z wysokimi suterenami i mieszkalnym poddaszem.
Składa się z dwóch skrzydeł bocznych oraz części frontowej, w której na obu kondygnacjach znajdowały się pomieszczenia reprezentacyjne:
salony i jadalnie, przeszklone halle, gabinety, buduary, pokój bilardowy.
Na piętrze znajdował się także ogród zimowy przykryty efektownym szklanym dachem, widocznym od strony ogrodu.
Pomieszczenia w skrzydle bocznym służyły domownikom,
w suterenach z kolei mieściły się pomieszczenia gospodarcze i kotłownia centralnego.
(jest to pierwszy budynek w Łodzi z zaplanowanym centralnym ogrzewaniem)
Poddasze zamieszkiwała służba.
Do budynku prowadzą trzy wejścia:
reprezentacyjne z podjazdem i podcieniami od ul. 1 Maja,
wejście od strony ul. Gdańskiej prowadzące dawniej na parter i do suteren oraz wejście gospodarcze od strony podwórza.
W narożniku pałacu umieszczono półokrągły ryzalit, przykryty spłaszczoną kopułą.
Okna zakończone są półokrągłym łukiem i przedzielone kolumienkami. Budynek wieńczy tralkowa balustrada i fryz.
Pałac i otaczający go niewielki park (dawniej był to ogród, w którym znajdowała się oranżeria) ze znajdującym się w podwórzu budynkiem kordegardy
okala zdobiony parkan z maszkaronami i
literą „P” na tablicach herbowych.
Wnętrza pałacu pełne są przepychu.
Do dziś zachowały one wiele ze swojej świetności:
boazerie z różnogatunkowego drewna,
stiukowe sufity,
sztukatorskie dekoracje,
witraże,
żyrandole, kinkiety, meble.
Wewnętrzna klatka schodowa wyłożona jest ciemnym marmurem i składa się z wachlarzowych schodów biegnących wzdłuż ściany oraz ozdobnej kutą balustradą.
Klatkę zdobi witraż z warsztatu Richarda Schleina z Zittau.
Pałac został zaplanowany jako budowla mieszkalna przeznaczona dla jednej rodziny i dla służby.
Z czasem zamieszkały w nim również rodziny akcjonariuszy spółki.
W czasie II wojny światowej w budynku Niemcy umieścili Städtische Musikschule (niem. Miejska Szkoła Muzyczna).
Od 1945 r. pałac był siedzibą Państwowego Konserwatorium Muzycznego,
rok później przemianowanego na
Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną.
Od 1982 r. nosiła ona nazwę Akademii Muzycznej,
a od 1999 r.
Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów.
na zakończenie
miejsce byłego ogrodu zimowego
Mam nadzieję że się podobało.
Do zobaczenia w Łodzi
;-)
Wspaniałe.
OdpowiedzUsuńDziękuję ;-)
Usuń